Gisteren stond in De Standaard mijn artikel ‘Het Openbare Geheugen’ over de ‘herontdekking’ van Duitse schrijvers van rond de Tweede Wereldoorlog. Ik interviewde daarvoor drie mensen die met hun neus op de Duitse literatuur zitten: Christoph Buchwald, Duitser van geboorte en nu uitgever van Cossee, Wil Hansen, vertaler, en Chris ten Kate, uitgever van Van Gennep, die een lange traditie heeft in het brengen van Duitse en Midden-europese literatuur. ‘Lezers hebben behoefte aan een verhaal met een kop en een staart,’ is een van de verklaringen voor de herontdekking van schrijvers die vergeten leken: Hans Fallada, Hans Keilson, Anna Seghers… Maar wat zeker ook meespeelt, is dat het strenge goed-fout schema dat na de oorlog ook in de literatuur bon ton was, afbrokkelt. Daardoor is er nu weer belangstelling voor een auteur als Bruno Apitz, met Naakt onder wolven dat zich afspeelt in Buchenwald. In de DDR was het boek een groot succes: de communisten spelen een heldenrol. Maar bij herlezing, zeker van de niet-gecensureerde editie, blijkt Apitz verrassend genuanceerd. Het kwaad blijkt nog niet zo gemakkelijk te destilleren, als we luisteren naar de authentieke stem van schrijvers die de jaren dertig en de oorlog zelf hebben meegemaakt, en fris van de lever hebben verslagen. Lees het hele artikel (achter betaalmuur) hier: http://www.standaard.be/cnt/dmf20130822_00703749