Vandaag staat in De Volkskrant een lyrische bespreking van het boek dat onder mijn redactie zojuist is verschenen: Rudi van Dantzigs Herinneringen aan Sonia Gaskell. ‘Een intrigerend boek,’ noemt recensent Ariejan Korteweg het. ‘Via Gaskell portretteert Van Dantzig ook zichzelf. Als een grote aarzelaar, die zijn leven lang zou twijfelen of hij wel gemaakt was voor de danskunst.’
In mijn nawoord bij het boek schrijf ik dat het oorspronkelijke manuscript op drie gedachten hinkte: “Het was een biografie, een levensschets misschien, van Sonia Gaskell. Maar het was ook een boek over Sonia en Rudi, een persoonlijk boek, waarin zowel Van Dantzigs onmetelijke bewondering voor ‘Mevrouw’ naar voren kwam, alsook de ruzies, de wrijvingen en de verwijdering. En het was een poging tot geschiedschrijving van een belangrijke episode in de geschiedenis van het ballet in Nederland: de diverse balletgezelschappen, de onderlinge wrijving die uitliep op wat de ‘balletoorlog’ werd genoemd, de oprichting van het Nederlands Dans Theater en Het Nationale Ballet, en de rollen die Sonia Gaskell en Rudi van Dantzig zelf in die gezelschappen vervulden.”

Toen Rudi van Dantzig stierf, januari vorig jaar, liet hij een onvoltooid manuscript achter waar hij jaren mee geworsteld had. De Arbeiderspers wilde het graag uitgeven, en heeft mij gevraagd het te bewerken tot een publicabel boek. Ik heb ervoor gekozen bij de bewerking de nadruk te leggen op de persoonlijke verhouding tussen Sonia Gaskell en Rudi van Dantzig, en er een memoir van te maken in de goede Angelsaksische traditie. De titel Mevrouw en ik die ik daarvoor bedacht had, is uiteindelijk gesneuveld. De Volkskrant schrijft: ‘Voor een boek dat als een gelaagde pas-de-deux reliëf geeft aan twee fascinerende karakters, had het niet misstaan.’